Πέντε χρόνια μετά το Ghost of Tsushima, η Sucker Punch Productions επιστρέφει με ένα φιλόδοξο νέο κεφάλαιο. Το Ghost of Yōtei τοποθετείται χρονικά το 1603, στα τέλη της περιόδου Σενγκόκου, και μεταφέρει τη δράση στο Έζο – το σημερινό Χοκκάιντο. Η ομάδα επιχειρεί να επαναφέρει το ίδιο αίσθημα τιμής, καθήκοντος και λύτρωσης, αλλά μέσα από μια εντελώς διαφορετική οπτική.
Αυτή τη φορά, η ιστορία δεν περιστρέφεται γύρω από έναν σαμουράι που υπερασπίζεται την πατρίδα του, αλλά από μια γυναίκα που αναζητά εκδίκηση. Η Atsu, η νέα πρωταγωνίστρια, έχει χάσει την οικογένειά της από τους «Yōtei Six», μια ομάδα αδίστακτων πολεμιστών που έχουν επιβάλει τον τρόμο στο νησί υπό την ηγεσία του Lord Saitō. Οι υπόλοιποι πέντε αρχηγοί, με ονόματα όπως Kitsune, Spider και Dragon, καταδυναστεύουν τους κατοίκους και αψηφούν τον ίδιο τον σογκούν Tokugawa Ieyasu.
Η Atsu, ντυμένη στα κιτρινόμαυρα και με αποφασιστικότητα που θυμίζει περισσότερο ταινία εκδίκησης παρά ιστορικό δράμα, ξεκινά έναν προσωπικό πόλεμο. Όχι για δόξα ή καθήκον, αλλά για αίμα και εξιλέωση.
Κινηματογραφική αισθητική – από τον Kurosawa ως το Kill Bill
Από τα πρώτα λεπτά, το Ghost of Yōtei αποπνέει κινηματογραφικό μεγαλείο. Η σκηνοθεσία κάθε σκηνής, ο τρόπος που πέφτει το φως, η σκιά που αγκαλιάζει τα πρόσωπα, το χιόνι που στροβιλίζεται ανάμεσα στα δέντρα – όλα θυμίζουν Ακίρα Κουροσάβα.
Όμως, η Sucker Punch αυτή τη φορά εμπνέεται και από τη δυτική ποπ κουλτούρα. Το παιχνίδι φέρει ξεκάθαρα στοιχεία από γουέστερν και Kill Bill. Οι εχθροί με τα κωδικά ονόματα, η ηρωίδα που φορά την κιτρινόμαυρη στολή, τα κινηματογραφικά duels σε στενά σοκάκια – όλα αυτά δημιουργούν ένα συναρπαστικό υβρίδιο Ανατολής και Δύσης.
Αυτό το «μίγμα» δίνει στο Ghost of Yōtei μια μοναδική ταυτότητα – πιο τολμηρή, πιο εξωστρεφή και με περισσότερη ένταση. Όμως, η υπερβολική έμφαση στο στυλ αφήνει συχνά το συναίσθημα πίσω.
Ένας κόσμος που κόβει την ανάσα
Στο τεχνικό κομμάτι, η Sucker Punch παραδίδει ίσως το πιο εντυπωσιακό οπτικά open world της γενιάς. Οι πεδιάδες, τα λιβάδια και οι ορεινοί δρόμοι γύρω από το όρος Yōtei μοιάζουν βγαλμένοι από πίνακα ζωγραφικής. Ο φωτισμός με ray tracing, η λεπτομέρεια στη χλωρίδα και η κίνηση των φύλλων στον άνεμο μεταμορφώνουν κάθε σκηνή σε εμπειρία.
Η μουσική, που συνδυάζει παραδοσιακά ιαπωνικά όργανα με συμφωνικά μοτίβα, ενισχύει τη δραματική ένταση. Το sound design είναι εξαιρετικό – ακούς το τρίξιμο του χιονιού, το σφύριγμα του ανέμου, την ηχώ της λεπίδας όταν χτυπά.
Χάρη στο DualSense, η εμπειρία γίνεται πιο φυσική: κάθε parry, κάθε τόξο, κάθε βήμα έχει απτική ανάδραση. Για όσους αγαπούν την εμβύθιση, το Ghost of Yōtei είναι ορισμός της τεχνολογικής τελειότητας.
Το μόνο εμφανές πρόβλημα είναι η επαναληψιμότητα των NPC. Πολλοί έχουν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά προσώπου, κάτι που αποδυναμώνει την αίσθηση ρεαλισμού σε έναν κατά τα άλλα ζωντανό κόσμο.
Η ιστορία χάνει το συναισθηματικό της βάρος
Παρά τη συγκλονιστική ατμόσφαιρα, η αφήγηση αποδεικνύεται αδύναμη. Η ιστορία της Atsu ξεκινά δυναμικά, με flashbacks στην παιδική της ηλικία και την τραγωδία της οικογένειάς της, αλλά γρήγορα χάνει ρυθμό. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι σχεδόν ανύπαρκτη – δεν καταλαβαίνουμε πώς η νεαρή Atsu μετατρέπεται σε σκληροτράχηλη εκτελέστρια.
Ο Lord Saitō παρουσιάζεται ως ψυχρός και αμείλικτος ηγέτης, αλλά χωρίς βάθος ή ξεκάθαρο κίνητρο. Οι υπόλοιποι Yōtei Six λειτουργούν περισσότερο ως “set pieces” παρά ως αληθινοί χαρακτήρες – θυμίζουν περισσότερο τα αφεντικά ενός arcade παιχνιδιού παρά πρόσωπα με παρελθόν.
Το αποτέλεσμα είναι μια πλοκή που δεν προσφέρει συναισθηματική ικανοποίηση. Όταν τελειώνει μια μάχη, δεν νιώθεις λύτρωση – απλώς το επόμενο βήμα σε μια μακρά λίστα αποστολών.
Το gameplay μένει στάσιμο
Η Sucker Punch δείχνει διστακτική να αλλάξει τους μηχανισμούς μάχης του Tsushima. Οι μονομαχίες βασίζονται ξανά στα parries, στην υπομονή και στα γρήγορα αντανακλαστικά. Παρότι το σύστημα είναι στιβαρό, δεν εξελίσσεται.
Νέα στοιχεία, όπως τα dual katanas και ορισμένα gadgets (όπως χειροβομβίδες κρότου ή εκρηκτικά kunai), προσφέρουν κάποιες διαφοροποιήσεις, αλλά δεν αλλάζουν τη συνολική αίσθηση. Το ενδιαφέρον μειώνεται καθώς συνειδητοποιείς ότι οι μάχες, όσο θεαματικές κι αν είναι, επαναλαμβάνονται.
Η δυνατότητα να σηκώνεις τα όπλα των εχθρών και να τα χρησιμοποιείς προσθέτει μια νότα ρεαλισμού, αλλά όχι ουσιαστική στρατηγική.
Side quests και δραστηριότητες – ποσότητα χωρίς ουσία
Η δομή του Ghost of Yōtei ακολουθεί το γνώριμο μοτίβο των open world adventures. Πέρα από την κύρια ιστορία, υπάρχουν δεκάδες προαιρετικές αποστολές: εξόντωση φρουρίων, υποκλίσεις σε μνημεία, λύση γρίφων, συλλογή αντικειμένων.
Δυστυχώς, το περιεχόμενο δείχνει «φουσκωμένο». Οι περισσότερες δραστηριότητες δεν προσφέρουν ουσιαστική ανταμοιβή – συχνά περιορίζονται σε νέα καπέλα, μάσκες ή παραλλαγές ρούχων. Αυτή η προσέγγιση δίνει την εντύπωση ότι η διάρκεια επεκτάθηκε τεχνητά, χωρίς δημιουργική ουσία.
Η μη γραμμική εξέλιξη – δηλαδή το ότι μπορείς να επιλέξεις ποιον από τους Yōtei Six θα κυνηγήσεις πρώτο – είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν αλλάζει δραματικά τη ροή του παιχνιδιού.
Νέα features που μοιάζουν με gimmicks
Το Ghost of Yōtei εισάγει ορισμένα νέα στοιχεία, όπως mini games για μαγείρεμα, σφυρηλάτηση, ζωγραφική ή παίξιμο παραδοσιακών μουσικών οργάνων. Την πρώτη φορά φαίνονται διασκεδαστικά – η χρήση του touchpad για να ζωγραφίσεις ή των motion controls για να ψήσεις ένα ψάρι είναι πρωτότυπη.
Ωστόσο, μετά από λίγες ώρες, η επανάληψη κάνει την εμπειρία βαρετή. Οι δραστηριότητες αυτές δεν προσφέρουν ουσία ούτε επιβραβεύουν πραγματικά τον παίκτη. Αντί να ενισχύουν τη βύθιση, αποσπούν από τη δράση.
Ετυμηγορία – Ομορφιά χωρίς ψυχή
Το Ghost of Yōtei είναι εντυπωσιακό, αλλά άνισο. Στο τεχνικό και οπτικοακουστικό επίπεδο, αγγίζει την τελειότητα. Η μουσική, τα γραφικά και το sound design δημιουργούν έναν κόσμο που πραγματικά ζει και αναπνέει. Όμως, η απουσία βάθους στην αφήγηση και η στασιμότητα του gameplay το κρατούν πίσω.
Η Sucker Punch παρέδωσε ένα παιχνίδι που φαίνεται υπέροχο, αλλά δεν καταφέρνει να σε «αγγίξει». Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που περισσότερο θαυμάζεις παρά βιώνεις.
Το Ghost of Yōtei είναι, τελικά, ο ορισμός του “style over substance” – ένα υπέροχο, λαμπερό περίβλημα που κρύβει έναν άδειο πυρήνα. Όπως το ποπ κορν: ευχάριστο και νόστιμο, αλλά χωρίς να σε χορταίνει.
